Werkgroep Buitenveldert: 31e groepsverslag-ma.22.6.09-20 uur: 9 personen.
Opening en bepaling gespreksonderwerp. De gespreksleider (A) opent de bijeenkomst en deelt mede dat een uitvoerige brief is binnengekomen van B, waarin deze zijn huidige situatie beschrijft. In overleg wordt besloten deze brief, dd 19.6.09, voor te lezen hetgeen aansluitend wordt gedaan. De inhoud maakt diepe indruk. Bovendien wordt gemeld dat voor ieder van de aanwezigen een copie van deze brief gereed ligt en aan het einde van de avond tesamen met het groepsverslag van de vorige week, zal worden rondgedeeld: n.b.: de betreffende brief is per 20 juni 2009 eveneens op deze blog gepubliceerd = zie hierachter onder de titel ‘bericht van een zieke groepsdeelnemer’.
Aansluitend wordt besloten als gespreksonderwerp voor deze avond te kiezen voor de afsluitende, onder cijfer 8 in de brief, opgetekende zin:
‘Het gaat niet om de zin van het leven, maar om de zin in het leven.’
De gespreksronde ontwikkelt zich als volgt:
C: ben in het verleden veel bij B geweest – tot z’n ziekte, toen stopte dat – veel later kreeg ik plots telefoon met het verzoek opnieuw een bezoek te brengen – ben daar toen 2 uur geweest – heb met behulp van een electronisch apparaat met hem gesproken – was toen al zeer onder de indruk van B en nu, na voorlezing van zijn brief, nog veel meer….
D: ik mis B in de groep – heb altijd veel respect voor hem gevoeld – bovendien reikte hij mij menig eye opener aan – hij muntte uit in existentialistische / Sartriaanse / uitspraken, waaruit duidelijk de opvatting blijkt dat het bestaan van de mens slechts de moeite waard is in zijn relatie tot de medemens…… of zoals Jaques Brel spreekt over degeen die ‘t laatst sterft het eerst de hel zal bereiken……overigens mist Brel de existentiele rol maar had wel veel plezier met drank en dronk trouwens anders dan andere mensen – terwijl, o wonder, hij zelf, spreker, thans heeft besloten echt te stoppen met drinken en daartoe vorige week een inplantaat heeft laten plaatsen: kan dus gewoon niet meer!
E: B. woonde vroeger bij mij om de hoek. Samen zijn we wel naar de AA geweest Soms vond ik dat hij te lang nadacht en aarzelde om te adviseren. De strofe ‘zin van het leven’, is linke soep – zei de psychiater – aanzienlijk beter is ‘zin in ‘t leven’ – trouwens, voegde hij eraan toe: deze gesprekken hebben geen zin zolang jij je cynische toon vasthoudt. Dat was bovendien ook typisch B-achtig – trouwens een ijsvogel is prachtig – afwezigheid van zorgen is ook minstens twijfelachtig – ben soms kinderlijk jaloers op de hedonistische gezelligheid in de stad – en verbaasd over het plezier van jongeren na hun examen – bijzonder gevoel als ik wakker wordt is m’n eerste idee: hee, ik heb geen kater! – en dat is wel weer winst – bij intake gesprekken kreeg ik voor de voeten geworpen dat m’n houding destructief was, maar langzamerhand krijg ik wel degelijk zin in het leven zonder overigens de zin van het leven te hebben ontdekt…..en zo voel ik me nu een stuk beter dan jaren het geval is geweest toen ik voortdurend en volstrekt vruchteloos op zoek was naar de zin van……die niet kon vinden….enz….
F: afgelopen zaterdag ben ik met iemand van de donderdag-groep voorlichting wezen geven in de Brijder-kliniek; ik merk vaak dat mensen in de kliniek met een negatieve instelling rondlopen – de oorzaak van hun verslaving buiten zichzelf zoeken – weinig vertrouwen hebben en een pessimistische stemming ervaren en ook uitzenden. Zelf heb ik de voorlichting indertijd beleefd als een hoopvol voorbeeld van de mogelijkheid het leven wezenlijk te veranderen – een haalbaar perspectief – iets wat in de verte ging glinsteren, iets van ….. zin in…..= is precies waarover we het nu hebben; het lijkt klein maar het gaat om misschien wel het meest wezenlijke in het herstelproces!
G: drie kwart van alle depressies hangt samen met verslaving – en – als je zin hebt in het leven dan ga je stoppen en stappen ondernemen – de zin van het leven is veel dieper – samen met geliefden beleef je zoiets (misschien) – kortom, beide begrippen zijn belangrijk om door te gaan – mijn oma – 82 jaar – is net overleden – een mooi einde – opa heeft nu geen zin meer in het leven – zelf merk ik daar nog niets van… voorlopig ga ik maar gewoon door en bevalt me dat allemaal nog prima….
H: ik heb lang gebruikt – beleef alcohol eigenlijk als puur depressivum – stoppen daarmee heeft in dat opzicht snel gewerkt en dat is dan de eerste zegening – mijn zwarte gedachten verdwenen snel – van de andere mensen in de kliniek zou je dan hetzelfde verwachten, maar dat klopte niet helemaal – zelf heb ik dat nu in ieder geval wel weer bij het wakker worden: dan heb ik altijd zin om dingen te gaan doen – m’n basis is aanpakken – later volgt inzicht in de konsekwenties – in kleine kring probeer ik harmonie te scheppen – heb ook wel mensen gekwetst – sommige contacten heb ik beschadigd, maar ben op kleine schaal absoluut gericht op onderlinge afstemming.
I: ik ken het gevoel van breekbaarheid heel goed, terwijl ik zowel zin in als de zin van het leven beiden heb ervaren als bronnen van vreugde. En tevens als aspecten van breekbaarheid: toen mijn huwelijk niet meer goed ging – ook door mijn ziekte – het infecteerde alles: lichaam, geest, man, huis, werk – alles was even weg – heb drank gebruikt als middel om weg te spoelen – therapeuten hielpen niet – toch na een periode hier neergezet door mijn zus – zin in leven kwam terug: mijn levenslust is altijd gebleven en steeds sterker geworden – ben trouwens ook makkelijker geworden, bijvoorbeeld vanavond bij de inbraak in mijn auto ben ik absoluut niet uit mijn evenwicht geraakt en dat is vroeger volstrekt anders geweest…..!
J: dank zij mijn verslaving heb ik zicht gekregen op de realiteit zoals ik die nu dagelijks beleef – mijn dagelijks programma – de doe-dingen, of de denk-dingen. Allemaal zaken waar ik mijn energie op kan richten. Overzichtelijk. Hanteerbaar. Kan ik moe van worden. Het zijn geen dreigingen zonder naam. Geen onheilsgevoelens. Die laatste ken ik natuurlijk wel van vroeger. Uit de periode van vastgelopen verslavingsgedrag. Om het onderscheid tussen die beide periodes te kunnen maken moest ik ze wel eerst aan den lijve ondervinden. Eerst het ene ( de verslaving ) daarna het andere ( het herstel en het nieuwe begin ). Waarschijnlijk is toen ook dat basis gevoel (zin in het leven) in mij terecht gekomen. Sindsdien is dat ook niet meer verdwenen en ervaar ik het als het grootste kado dat ik maar zou kunnen wensen. Ik vind het prachtig dit ook met zoveel woorden in de brief van B. terug te vinden, juist onder de gegeven omstandigheden.
Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt K de gelegenheid het onderwerp af te ronden, hij zegt: onder andere heb ik van B het belang geleerd van het plegen van onderhoud – aan jezelf – aan het plakken van een lekke band – aan het onderhouden van vriendschappen, maar ook aan jezelf – het meest heb ik geleerd na de kliniek – het leren omgaan met begrippen als ‘tijd’ – geduld – kijken en luisteren naar anderen – in de detox zijn mensen passief, en dat is te begrijpen – mensen zijn altijd verrassend – soms valt ‘t mee, soms valt ‘t tegen – laatst bepaalde de staf dat de voorlichting zou worden gegeven aan 27 mensen tegelijk – te betwijfelen valt of zoiets zin heeft – niettemin kan zin ook op den duur ontstaan, vanuit de ontwikkeling van de zin in leven – net zoiets als ‘houden van elkaar’ – iets laten zien van jezelf – zonder prijs – die dingen zijn niet te begrijpen – maar ze bestaan wel!
De gespreksleider zegt toe B voor zijn brief te zullen bedanken, met name voor het aangegeven gespreks-onderwerp, hij attendeert vervolgens op de wenselijkheid de groepspot ook ditmaal intensief aandacht en vulling te verschaffen en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.
Amsterdam, 23 juni 2009.
——————————————————————
